Εκδόσεις "Ταώς"

Το πέρασμα του πατρός Χριστοδούλου Φάσσου από την Εκκλησία των Πατρών υπήρξε ιδιαιτέρως ενισχυτικό για το πλήρωμα των πιστών εις τον αγώνα τους, ώστε να μείνει η καρδιά τους ελεύθερη από την αμαρτία. Τόσο ως εκπαιδευτικός όσον και ως ιεροκήρυξ παρέμεινε αξιομίμητος και πρωτότυπος. Εκεί όμως που έδωσε όλον τον εαυτόν του και η ταπεινή και ωραία ψυχή του υπηρέτησε ολόθερμα τον εν Τριάδι Θεό, ήτο η διακονία του προ του Αγίου θυσιαστηρίου, όπου “κοινή των επουρανίων και των επιγείων συγκροτείται πανήγυρις” (Χρυσόστομος). Ομοίως εδόθη ολόψυχα εις το υψηλό υπούργημα της σωτηρίας των ψυχών δια του μυστηρίου της ιεράς εξομολογήσεως ώστε να προσφέρει Πνευματική τροφή και ψυχική ίαση στον τραυματισμένο αγωνιστή. Εμείς, το περιβάλλον του, γνωρίζουμε από την δοκιμασμένη ζωή του, τρεις περιπτώσεις, της ταπεινής υποταγής του εις τις κλήσεις του Θεού. α) Όταν την τρομερή εκείνη νύχτα της σφαγής των Καλαβρύτων που η θαρραλέα και πιστή μητέρα του τον απέσπασε από τα νύχια των γερμανών και οι μωγές των απορφανισθέντων γυναικοπαίδων, μαζί με τους τρωγμούς των πυρπουλομέμων οικοδομών συνέθεσαν σκηνή φρίκης και δαντικής κολάσεως, τότε ο Θεός εφύτεψε εις την ψυχή του 14ετους Λυσσάνδρου τον πόθο να γίνει εργάτης του Ευαγγελίου, διότι επείσθη ότι η Χριστός ή χάος “και ουκ έστιν άλλω ουδενί η σωτηρία” (Πράξεις δ΄ 12). β) Όταν πάλι δια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, εκαλείτο να σεμνύνη το Ιερατείο της Ιεράς Μητροπόλεως, η συναίσθηση της αναξιότητος και της βαρειάς ευθύνης που επωμίζετο υπερνικήθηκαν, όταν κατά θαυμαστό τρόπο του εμηνήθη ότι ήτο θέλημα Θεού, και τότε παρεδόθη εις αυτό με την επίκληση “του Κυρίου συνεργούντος”. γ) Και πάλι ο Κύριος τον επεσκέφθη δια της ασθενείας του και τότε πάλι παρεδόθη ψυχή τε και σώματι εις τον Θεόν. Πράος, ειρηνικός, εξαιρετικά γαλήνιος, ολύμπιος, ευθυτενής, αφού είχε τακτοποιήσει κάθε τι που τον αφορούσε, την νύχτα της 14ης Αυγούστου 1996, την ημέραν καθ’ ην η Παρθένος Μαρία “απαίρειν ηπείγετο προς τα κρείτω”, Την επεκαλέσθη δια τελευταία φορά και άπλωσε τις φτερούγες της ωραίας ψυχής του σε κόσμους γαλανούς, σε κόσμους υπερουρανίους, προς συνάντηση του γλυκυτάτου Ιησού, της αιωνίας αγάπης, που τόσο τη ετραγούδησε με το κομβοσχοίνι του, δια να τον οδηγήσει στην Βασιλεία Του, “στον Παράδεισο” όπως χαρακτηριστικά είπε το απόγευμα της ημέρας εκείνης. Οι εκδόσεις “Ταώς” οφείλουν την πατρότητά τους, εις τον π. Χριστόδουλο Φάσσο, οι συνεργάτες του Αθανάσιος Σπυρόπουλος και Αναστάσιος Κωστόπουλος, ανέλαβαν την ιερά υποχρέωση ως εκπλήρωση υϊκού καθήκοντος έναντι της μνήμης του , να συνεχίσουν την έκδοση του συγγραφικού του έργου. Αναστάσιος Κωστόπουλος

† ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΦΑΣΣΟΣ (1929 -1996)

Γεννήθηκε στην Αροανία Καλαβρύτων και μεγάλωσε στα μαρτυρικά Καλάβρυτα, όπου ο πατέρας του έπεσε θύμα της ναζιστικής θηριωδίας κατά το ολοκαύτωμα της 13ης Δεκεμβρίου 1943. Μετά τον πόλεμο η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Πάτρα, όπου ο Λύσανδρος -τότε - Φάσσος μετά την περάτωση των θεολογικών του σπουδών ανέπτυξε πολύμορφη και πλούσια δράση ως κατηχητής, ιεροκήρυκας και εκπαιδευτικός. Το έτος 1984 παραιτήθηκε από τη δημόσια εκπαίδευση για να υπηρετήσει την Εκκλησία από την υψηλή θέση της ιερωσύνης. Ο π. Χριστόδουλος Φάσσος ανεδείχθη άξιος της κλήσεώς του, κατά πάντα ανέγκλητος, τύπος και υπόδειγμα των πιστών “εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πίστει, εν αγνεία” (Α' Τιμοθ. δ', 12). Υπήρξε άνθρωπος ασκήσεως και προσευχής, ταπεινοφροσύνης και αγάπης, πνευματικής ζωής και δραστηριότητος. Έφτασε σε μεγάλα ύψη αρετής και αγιότητος. Μετά την είσοδό του στον κλήρο υπήρξε ο απαράμιλλος λειτουργός που διατηρούσε το λειτουργικό τύπο στην αρχαία πιστότητά του χωρίς παρεκκλίσεις. Όσοι αναζητούσαν τη γνησιότητα και ένα άλλο πνεύμα στην εκκλησιαστική ζωή έτρεχαν όπου επληροφορούντο ότι θα λειτουργήσει. Ο λόγος του ήταν οικοδομητικός, μεστός από ευαγγελικά μηνύματα και θεολογική εγκυρότητα. Αλλά και σε κάτι άλλο υπήρξε υπόδειγμα ιερέως και ευαγγελικού ανδρός· ότι δεν έπιασε στα χέρια του χρηματικό αντιδώρημα για τη μνημόνευση νεκρών και ζώντων ή την τέλεση ιεροπραξιών. Συγγραφεύς δόκιμος έργων πρακτικής Θεολογίας, άφησε πίσω του κείμενα, τα οποία χαρακτηρίζει η αγιογραφική εμβρίθεια, η πρωτοτυπία στην εκλογή του θέματος, η πληρότητα στη διαπραγμάτευσή του, η γλαφυρότητα του ύφους, ο επαγωγικός και ψυχωφελής λόγος. Μέχρι της τελευταίας στιγμής της επίγειας ζωής του εξομολογούσε ασταμάτητα και συνέχιζε να γράφει ακλόνητος στο υψηλό χρέος του και ακούραστος, παρά το ότι η επιδείνωση της υγείας του ήταν εμφανής προεξαγγέλλουσα το επερχόμενο τέλος. Αναστάσιος Κ. Κωστόπουλος